hayata dair iç burkan detaylar

bana göre bir örneği şudur ; https://www.youtube.com/watch?v=-3VZ93Xmrt4

benim bu başlıkta ekşide okuduğum ve bu başlığın adı geçince aklıma direk gelen, beynime mıh gibi kazınmış bir tane var ki akla her geldiğinde insana niye bu memleket için uğraştığını hatırlatır. yazılan entry: ege tıp fakültesinin önündeki direklerden birinde rastlanan yazıdır: böbreğimi satıyorum, telefon numaram ...

ne çok acı var.

aynaya baktığınız zaman kazağın boyun kısmından atletinizin gözükmesi....

zamanın sürekli geçiyor olması. bir daha asla çocuk olamamanın gerçekliği. insanların geçmişe özlem duyarak, geleceğe plan kurarak bugünü yaşayamaması. bazı insanlarla ancak öteki dünyada konuşabilecek olmak.

geçen anne annemlere gittim. her hafta gider, bi' bakarım ne yapıyorlar diye. dayım gelir akşam sekiz-dokuz gibi. geçen yine geldi. ama ilk önce biraz dayımdan bahsedeyim. sanayide tornacı olarak çalışır ama aşırı zekidir. sadece... şans bir türlü yüzüne gülmedi. hava harp okulu'na gitti ama namaz kılarken yakalandığı için atıldı. evlendi, çocukları oldu, boşandı, şimdi yalnız. çocukları ve eski eşi şehir dışında yaşıyor. böyle biri işte, artık neredeyse her gün sanayiye gider, çalışır gelir. akşam on'a kaldığı bile olur. neyse dayım eve geldi. dedi ki: "para kazanmak çok zor. bugün ben 50 tl için dört saat çalıştım, dört saat, dört, dört." vurguladı dördü. yarım saat geçti ben kalkmak üzereyim, eve gideceğim. dayım çıkardı 50 tl verdi. hayatımda ilk defa bir paraya para olarak bakmadım. o para aslında dayımın sanayide dört saat döktüğü terdi, emeğiydi. içim bir burkuldu, bir garip oldum. "dayı," dedim "sen al bunu bende var" "olum saçmalama, al şunu." dedi. "dört saat çalışmışsın, sende kalsın." dedim. "ben onun için demedim olum sende kalsın." dedi. yahu ben de biliyorum onu demek istemediğini ama o parayı isteksizce de olsa aldım. harcayamadım zaten. duruyor kenarda...

mutluluğun da üzüntünün de, fakirliğin de zenginliğin de, aşkın da nefretin de... kısacası her gördüğümüz güneşli günün ya da her yaşadığımız karanlık günün bir sonu olduğu...

yemek arkası sigara bile keyif vermiyor siz düşünün artık

bugün sokakta dolaştıktan sonra eve dönüyordum.sonra nedense bir banka oturup çocuk parkını izleme isteği oluştu içimde.oturdum ve gelen geçen çocuğu ve onların yüzünde ki o mutluluğu o saflığı izlemeye başladım.o neşe içinde çıkardıkları kahkahaları hissettim içimde.uzun süredir zombi gibi yaşayan bana bir terapi gibi gelmişti.ta ki parka giren ama hiç bir oyun aletlerine binemeyen o tekerlekli sandalye üzerinde ki çocuğu görene kadar.gözünü içi parlıyordu oysa ki.sanki ben hepsine binmek istiyorum dercesine bakıyordu ailesine.kaydırağın yanından geçerken sımsıkıca tutuyordu kaydırağı.tutuyordu ama kayamıyordu lan işte.bunları yapamadıkça sanki içindeki inatçı keçi daha da inat ediyordu.daha fazla umutla bakmaya başlıyordu oyun aletlerine.sonra o çocuğun önüne küçük bir çocuk durdu uzattı elini ve diğer elinde ki dinazor oyuncağını verdi.çok mutlu oldu tekerlekli sandalyede ki çocuk..sarıldı oyuncağı veren çocuğa.tekerlekli sandalyede ki çocuğun ailesi de sarıldı öptü küçük çocuğu.bu olay bir şey öğretti bana.her zaman ve her zaman umutsuzluğu yıkan bir şey varmış hayatta.bu ya ''tekerlekli sandalyede ki çocuğun bitmek bilmeyen oyun oynama isteğiydi'' ya da ''küçücük bir çocuğun kendisinden yaşça büyük olan birine masumca verdiği oyuncak''.

birgün öleceğimiz gerçeğine karşı delirmemek.

bir 35'lik,bir kavun,bir de beyaz peynir isteyince garsonun "beklediğiniz kişi gelince mi açayım servisi?" demesi.

az önce yaşadığım. sarhoş babanın, kusmuğunu temizlerken bile gözünde kocaman olan babanın, "özür dilerim kızım" diyip ağlaması. şuramda bir şey koptu ki anlatamam.

gidenin geri gelmemesi , hani deli gibi ihtiyacınız olan insanın artık toprağın altında olması. bugün mezarlığa gittim konuştum, konuştum ne bir ses ne bir seda... hiçbir çözüm yok , elden gelen yok. işte hayata dair bu burkulmanın tarifi yok.

ilkokuldayken en yakın arkadaşım işitme engelliydi pek konuşamıyordu ve özel bir cihaz sayesinde insanları duyabiliyordu 23 nisan da gösteri yapacağız heyecanlıyız falan bu gelmedi okula bende merak edip evine gittim işitme cihazı bozulmuştu ve hiçbirimizi hiçbir şekilde duyamıyordu yüzünü kapatıp kaç saat ağlamıştı gözümün önünde o gün ne yapsam güldürememiştim onu. mutluluğu en çok hakeden bir çocuğun daha en güzel günü ziyan olmuştu,hevesi kursağında kalmıştı . üzgünüm hayat bazen hiç olmadık bir zamanda çok kötü yerlerden vuruyor.

ımı bın sını kırdışım ılırık gırıyırım

ezik ve fakir olarak geçmiş bir çocukluğu ve onun bıraktığı acıları , ilerde ne kadar zengin dahi olsan mutlu ayağına da yatsan paklayamamaktır.

söylemek isteyip de bir türlü söyleyemediğim şeyler hep içimi burkmuştur. daha da kötüsü beni paramparça eder. bir hatam varsa kara kara düşünmek istemem ama açıklama yapmaktan da çok korkarım. çok bunalıyorum. kenarda hayvan gibi paragraf var. göndermedikten sonra neye yarar. oku oku ağla. en kötüsü hayalkırıklığına alışmak. ama nereye kadar dayanırım, sabrederim bilmiyorum. boşa kürek çekiyormuş her seferinde de boşa kürek çekmişim gibi bir hissiyat var üzerimde. belki de cidden hep boşa kürek çekiyorum. ilerlediğimi sanıyorum ama belki de yol ayaklarımın altından kayıp gidiyor, ben aynı yerde adım atıyorum. ilerlemediğin sürece adım atmanın üzmesi bir yana canını yakıyor. ne yaparsan yap aynı yerde takılmak öfkelendiriyor beni.

çok istediğimiz birşeyin asla olmaması

her gün şehit vermemiz ve buna herkesin sessiz kalişi..

artık hayal kırıklığı sınırımın eşiğine geldim. ne batıyorum ne gidiyorum. yanlışlıkla demir atmışım, çıkaramıyorum.

sevdiğim kızın dokuz eylül psikolojiyi kazanması

çocuk cesetlerinin bombalanan binaların altında kalması...

uykusuzluk problemimden dolayı 3 gün sıfır uykuyla durmuştum. neyse bu olayı annem rahmetli dedeme söylemiş. rahmetli, annemden bedenimi öğrenip bana takım elbise alıp gelmişti. başucuma oturup bir saat fıkra anlatmıştı bana. uyumuş numarası yapmıştım ve sevincinden ağlamıştı rahmetli.

diş ağrısı.

bursu alıp 2 gün sonra kredi kartına yatırmak.

telefonun şarjı bitti diye telaşla eve giderken caddenin köşesinde yerde yatan üzerinde doğru dürüst kıyafeti olmayan karnı aç olan çocuğu görünce adaletini sikiyim dünya demek

annemle beraber kardeşimi okuldan almak için gittiğimde denk geldiğim hadise: küçük üzeri kirli bakımsız sevimli bir kız çocuğu arkadaşları ile oyun oynuyordu sonra bu küçük kızımızın ayağı takıldı ve yere düştü canı yanmamış gibi kalktı yürüyordu ki birden bağırarak ağlamaya başladı ne olduğunu başta anlamadık sonrada meğer ayakkabısı kopmuş ona ağlıyormuş babam alamaz ki şimdi diye allahım o kadar kötü olduk ki annemle gidip bi ayakkabı alalım dedik tam emin de olamadık babasının onuru kırılır mı diye falan ama dayanamadık aldık elbette hayat işte bi yerde ayağında son model nike adidas lacoste ayakkabı kıyafetler giyen çocuklar bi yerde de böyle çocuklar. allahım insallah başarılı olur o cocuk geleceği parlak olur da hem kendine hem ailesine bakar biz o gün ona en fazla pembe bir ayakkabı verebildik keske çok daha büyük seyler yapabilseydik onun için

kaçtığınız, korktuğunuz ve sevmediğiniz her ne varsa muhakkak sizi bulur ve yakanızı bırakmaz. mesela, ölümcül bir hastalıktan çok mu korkuyorsunuz, o bir şekilde ya sizi ya da en sevdiğinizi alır götürür; yalandan hiç mi hoşlanmıyorsunuz, hayatını yalansız geçiremeyen biri en yakınınızda bulunur, sevdiğiniz olur; kokuya karşı çok mu duyarlısınız, çevrenizde hep pis kokular duyulur; çok sevip ayrılık yaşamaktansa aşka uzak durayım mı diyorsunuz, mecnun'a dönmüşken terk edilmiş bir meczup olursunuz... gibi.

internette hemen her yerde "türksön övön, döğölsön ötööt öt!" diyen andavalları görmek içimi burkuyor... bir de atsız'ı örnek alıyorlar ya? çıldırıciğim! bunlar safi oksijen israfı yoldaşlar. bunları bir güzel benzetip enternasyonel marşı okutmalı! taksim meydanına da ibret-i alem olsun deyu bırakmalı.. eninde sonunda yaptıracaklar bana.

doktorda muayene olmak için sıra beklerken sizinle beraber belki yaşıtınız giyiminden de anlaşılcak şekilde inşaat işçisi olan bir gencin gelmesi ve sıkıntılı şekilde etrafta gezinmesi ve sonra tam da siz muayene olurken içeri girerek durumunu umutsuzca ve sözünün kesileceğini, reddedileceğine inanmış şekilde çok hızlı şekilde izah etmesi : "x yerde çalışıyorum, bir tek bugun izin alabildim. randevuyu bilemedim. işten bir daha izin alamam. gözümün altında yaralar çıkıyor doktor bey lütfen ilgilenebilir misiniz" doktorun vicdanlı çıkarak sesini yükseltmeden bilgisayarlı sistem yüzünden arada bakamayacağını ama herkes bittikten sonra bakabileceğini söyleyerek ve bir jest göstererek ona damga bastığı kağıdı uzattı. ben saatler sonra sonuç göstermek için geldim, hala orda ayakta bekliyordu herkesin işini bitirmesini ve sıranın ona gelmesini. o anda hayattan ve kendimden soğudum. ne dertler ne tasalar.. yaşıtım insan ne koşullarda çalışıyor, gözlerinden de belli bir ricada bulunmaya, bir derdini anlatmaya mecali yok, kıymet görmeyi hak etmediğini nasıl da içselleştirmiş.

sevdiklerinizin bir gün ölecek olması

eczaneye ilaç almaya gittiğimde küçük bir kardeşimiz parası yetmediği için bazı ilaçları alamamıştı hala içimde bi sızıdır o keşke elimde olsa da verseydim.

aktarmali yolculuk yapiyorum aştide indim 1 saat beklemem lazim diğer otobüse binmem için bekleme salonuna gittim banklar var oturdum bir yere 2 3 tane yaşlı amca vardi ve evleri orasıydı orda yaşıyolar evleri yok birisi masum bir sekilde etrafı izlerken diğer amca uyuyordu bankta sonra bi anda güvenlik görevlisi geldi altindaki aletle kornasina basarak uyandirdi uyuyan amcamızı burda uyuma diyerek o an içimdeki nefret ve üzüntü birbirine karıştı biz ne ara bu kadar vicdansız bi millete dönüştük ne zaman bu kadar saygısız bi millete dönüştük devletimizinde suriyelileri baş tacı yapip kendi insanimiza bunu yapmasi benim kanima dokunuyor açıkçası

12 ocak sultanahmet, 11 şubat reyhanlı 17 şubat ankara, 13 mart kızılay, 19 mart istiklal caddesi, 27 nisan bursa - ulu camii, 1 mayıs gaziantep. 10 mayıs diyarbakır, 12 mayıs sancaktepe, 7 haziran vezneciler, 8 haziran mardin, 28 haziran atatürk havalimanı, 10 ağustos diyarbakır 17 ağustos van, 18 ağustos elazığ, 20 ağustos gaziantep, 24 kasım adana, 10 aralık beşiktaş, 17 aralık kayseri, 29 kasım adana aladağ kız yurdu 1 ocak ortaköy. ve 5 ocak izmir-adliye.

dünyanın en zengin yüzde 1'lik kesimin servetinin kalan yüzde 99'un toplamına eşit olması. ayrıca en zengin 63 kişinin toplam servetinin fakir %50'nin servetinden fazla olması. 62 insanın parası, 3 milyar insanın toplam parasından daha çok. adaletini sikeyim.

14 yaşında gelmiş babam istanbula imalathane köşelerinde kartonların üzerinde yatmış üstüne ceketini örtmüş üstümü örterdim bacaklarım açıkta kalırdı bacaklarımı örterdim üstüm açık kalırdı iki büklük sabaha kadar ağrırdı her yerim diye anlatırdı 25 yaşına kadar böyle çalışıp ailesine bakmış köye para yollamış babam evlenmiş bi gece uyandım parmağımı fare kemiriyodu uyanmasam koparıcaktı belki ee evde eşya yok pislik götürüyo girer tabi fare derdi bu kadar derdi tasayı çektim 30 senedir istanbuldayım gene bi baltaya sap olamadım dedi geçen gün dükkanda gözlerim doldu bu zamana kadar arkadaşlarımdan hiçbir eksiğim olmadı hatta fazlam bile oldu hem maddi hem manevi günde 2 saat uykuyla 3 işte çalışırdı benim babam hiçbişeysen eksik kalmayalım diye 3 tane evlat yetiştirdi pırıl pırıl yalansız dolansız haramsız hala bi baltaya sap olamamasını düşünmesi boğazımı düğümlüyo sen herşey oldun babam biz sana layık evlatlar olamadık

babam her zaman çok sert yapılı asla duygularını belli etmeyen renk vermeyen bir insandır. herneyse 3 yıl önce neden olduğunu hala bilmediğim bir şekilde görme kaybı ve baş dönme krizleri ardında babamla hastaneye gittik. girdik doktorun yanına adam bir iki kontrol kan alma vs... den sonra kağıda hiç unutmuyorum koskoca ms? yazıp tomografiye yollamıştı. tabi benim bi boktan haberim yok ama babamın gözleri fal taşı gibi açılınca anladım bi haltlar olduğunu. yoksa babam siksen tepki vermezdi yani yapısına ters. tomografi sonucu ertesi gün sabah çıkıcakmış. dönüyoruz eve ama babamın ilk kez rengi atık şekilde gördüm ama bir şey demedi o akşam boyunca . ertesi gün sonucu gösterdiğimiz doktor yok bir şey stres kaynaklı bir şeyler ıvır zıvır saçmaladı. çıktık babam git kantinden 2 çay al içelim dedi gittim almaya döndüğümde adamın bahçedeki banka oturup hüngür hüngür ağladığını gördüm. yani o an ne yapacağımı bilemedim ve çaresiz hissettim. yanına gittim bana sarılıp ağlamaya devam etti. ulan dağ gibi adam o kadar sert adam yanımda ağladı sırf benim için. umarım sana yakışan bir evlat olabilmişimdir ve benle gurur duyuyorsundur şu an.

arkadaşlar hani 1 verirsen 10 alısın sözü vardır ya bizde. bir iyilik yap 10 iyilik sana döner derler ya onu bire bire yaşadığım bi anı anlatayım. üni'de öğrenciyim. malum öğrencinin hali bellidir. neyse okuldan çıktık kaldırımda yürüyoruz. yürürken kaldırımdaki ağacın dibinde oturan yaşlı bir dede dikkatimi çekti. yanından geçerken dikkatli şekilde bi baktım dedeye ne yapıyor. ( kaldırımda ki ağacın dibinde oturması garibime gitmişti ).elinde kirli bir torba , yarım mı , çeyrek mi olduğu belli olmayan ekmek parçaları , birde yoğurt kovası , karnını doyurmaya çalışıyor. içim burkuldu gerçekten , vicdanım rahatsız oldu. amcaya hiç bir şey söylemeden karşı kaldırımda dönerci dükkanı vardı girdim oraya. abi döner ayran paket yap dedim. 10 tl uzattım adama , 5 tl para üstü verdi bana. aldım paketi de döndüm dedenin yanına. -selamun aleyküm dedem ' dedim ( yüzüme baktı ,anlından burnuna kadar yara olmuş,yere düşmüş daha önceden galiba) -aleyküm selam ' dedi -nasılsın ? doydun mu dede ? ' dedim -allah'a hamd olsun ' dedi ( o an elimizdekinin kıymetini bilmediğimizi anlıyor insan ancak genede unutuyoruz ) - bunları da tekrar acıkınca yersin o zaman dede ' dedim paketi uzattım. utana sıkıla aldı elimden.sonra ben o 5 tl para üstünü dede ye uzattım bana dedi ki... -ben senden para istemedim evladım ' dedi öyle diyince ben utandım bu sefer -istemediğini biliyorum dedem dursun yanına lazım olur belki'' dedim zorla eline sıkıştırdım uzaklaştım. ordan eve geçtim aradan yarım saat geçmedi daha. baktım telefon çaldı anam aradı. anam aynen şunu dedi. - oğlum fatma teyzenin adağı varmış. hastalıktan kurtulunca öğrencinin birine para verecem diye adak adamış 100 tl verdi bana onu sana gönderdik dedi. o zaman anladım işte gerçekten 1'e 10 geldiğini. rabbim yardım edene gerçekten yardım ediyor arkadaşlar. bunu da bu yüzden anlattım. elbette bir elin verdiğini bir el görmemeli yanlış anlamayın sakın. iyilik yapalım ki iyilik görelim diye anlattım.

şuan allah'a şükür durumumuz iyi, lakin ben 4.sınıfa giderken babam, amcamın tutarsız harcamaları ve o kadar borcu ortağı olan babama bırakıp kaçıp gitmesinden dolayı iflas etti. mobilya dükkanlarımız vardı, 1 hafta içinde hepsi kapatıldı. sabah kalkıyorum babam evde, gazetelerde iş arıyor. trabzon'da böyle şeyler çok zor. akşam üzeri odasına çay getirmek için gidiyorum ve gözleri yaşlı yaşlı boşluğa bakıyor. boğazım düğümleniyor ve ben bir şey yapamıyorum. ona rağmen evden ve bizden hiçbir şeyi kısıtlamadı, eskisi gibi baktı büyüttü. şimdi ben acil tıp teknisyeni oldum ve atama bekliyorum, babama hak ettiği günleri yaşatmak için, yarını düşünmeden biraz mutlu olsun diye, yüküne ortak olayım diye.

20 yıl sonra çok zengin olmanın planını yaparken ya annem babam ölmüş olursa diye düşündüren hayat

saat sabah beş ve bu soğukta sadece yollara çöp attık diye temizliyen bir amca gördüm az önce kim bilir kaçta uyandı işe kaçta nerden başladı

eczanedeydim. bir adam geldi çok utanarak ve üzülerek şu ilacı alsam parasını sonra getirsem olur mu? dedi. eczaneci adamda malesef abi yapamam böyle bir şey dedi. o sıra bir suriyeli vardı dükkanda adamın istediği ilacı aldı tabiki onlara bedava gitti kapının önünden yere çaresizce yere çökmüş adama uzattı. gel gelelim ki kendi halkımızın ilaç alacak parası yok. bizim acıdığımız suriyeli acıyıpta kendi halkımıza yardım ediyor..

deveye diken insana mikenin yaraması

engelli bir teyzem var. kardeşlerin en küçüğü. doğuştan troitleri olmadığı için hem bedensel hem zihinsel engeli var. o zamanlar 80ler tabi. dedemler cahil. alamamışlar ilacını kullanamamış ve bugün hala engeli devam ediyor. dedem ve anneannem öldükten sonra büyük dayım üstlendi bakımını. bakım parası bitince de fazlalık olmaya başladı. herkes tarafından irdelendi. yetmedi tüm kardeşler birbirine düşman oldu. allah'ın garibi, emaneti kendi kardeşlerine çok göründü. ölsün diye bekleyenler oldu. biz de hepsinin gerçek yüzünü görmüş olduk. insanların kendi kardeşine bile merhameti kalmamış. öyle iğrenç bir dünyada yaşıyoruz ki. allah bizim sadece günahlarımızı değil yapamadıklarımızı, elimizden gelmeyenleri de affetsin.

bazıları sıcaktan rahatsız olup kombinin derecesini düşürürken , bazılarının soğuktan donması..

sevilmemek

geçenlerde dışarıya çıktım bi işim vardı eve dönerken caddede 4-5yaşlarında bi çocuk vardı mendil satıyordu üzerinde de ince bi kazak içim acıdı o an yanımda ona kıyafet alcak kadar param yoktu ama üzerimde şalım vardı şalım verdim çocuğa bana mendil satmaya falan çalıştı almadım neyse market vardı köşede gel sana istediğin şeyi alayım dedim gittik markete gözlerime bakıyo hiç bişeyi almadı şunu istiyorum diye hala mendil al abla diyo aldım çikolata falan verdim ev de yakın zaten eve geçtim sonra eve geldiğimde markette poşetimi unutmuşum tekrar çıktım markete girdiğimde çocuk abiye yalvarıyo abi nolur bunları al bana parasını ver babam para getirmeden eve gidersem çok kızıyo falan diyodu o an kalbim acıdı resmen kendi dertlerimi düşündüm bi de çocuğun bu yaşta dertlerine baktım

tam hayata yaşadıklarıma isyan ederken benim yaşımda belki bi kaç yaş küçük bir kızın elinde arabasıyla çöp konteynırının yanında kağıt toplayarak yürüdüğünü gördüğüm anda şükretsem mi yoksa az önce söylediğim laflara küfretsem mi bilemedim

sen yeni doğan bir bebeğin sevincini yaşarken aynı anda başkalarının sevdiklerini kaybetmesiyle yaşadığı acı.